www.kijwoko.fora.pl

Thorvoy

Jeśli masz pecha do całkowicie niereformowalnego dziecka (ADHD czy coś w ten deseń), zgodnie z Twoją metodą będziesz musiał je często bić. A częste bicie, jak już wiemy, dobrze się nie kończy.

Dla mnie bicie dziecka to ostateczna ostateczność. Nie twierdzę, że z całą pewnością nigdy-przenigdy nie wymierzę klapsa swojej pociesze lub swoim pociechom (różnie w życiu bywa), ale będę starał się tego nie robić.

Aleksy

ADHD samo w sobie problemem nie jest (ja mam a jakoś nie byłem problematyczny), ale kiedy mam do czynienia z dzieckiem problematycznym to trzeba mu stawiać jasne warunki, bo jak nie to zmieni się w coś nie do opanowania (przykład mojego kuzyna). Ja osobiście sceptycznie podchodzę do tych wszystkich nowych chorób u dzieci. Jak ma coś takiego to trudno, można nawet wysłać na terapię, ale w żadnym razie to nie może usprawiedliwiać pewnych zachowań.

Thorvoy

Czy ja usprawiedliwiam jakiekolwiek zachowania? Nie. Chodzi o to, że przemoc fizyczna jest dla mnie ostatecznością przeznaczoną na czas, kiedy dziecko będzie świadomie zagrażać zdrowiu lub życiu swojemu lub innych.

Powtarzam: nie twierdzę, że z całą pewnością nigdy nie użyję przemocy (rzecz w praktyce niemożliwa, o ile dziecko nie jest trwale sparaliżowane) wobec potomka. Może jednak wyłapać po tyłku jeśli np. wyskoczy do mnie z pięściami, ale nie oberwie za nieodrobione lekcje czy pyskowanie.

Aleksy

Wiem, pisałeś o tym, że masz jakieś granice, ale ty granicę ustanowisz tu, ale kto inny ustanowi ją w innym miejscu i chodzi o to, aby dać rodzicowi swobodę podjęcia tej decyzji, do miejsca aż w sposób oczywisty działa się na szkodę dziecka.

Thorvoy

W tym problem. Dla mnie bicie dziecka za nieodrobione lekcje jest właśnie oczywistym działaniem na jego szkodę, niewspółmiernym do przewiny.

Aleksy

Jeszcze do nie dawna wychowywanie stresowe było powszechne (chyba nawet dalej jest) i dzieci wyrastały na normalnych ludzi i nie traktowali sposobu w jaki byli wychowani za szkodliwy dla siebie.

Thorvoy

Wypowiadasz się dość autorytatywnie. Rozumiem, że robiłeś wywiad z każdym, kto był w dzieciństwie bity. Bo, widzisz, mnie na przykład zdarzało się oberwać i MAM za złe prowadzenie takich metod wychowawczych. Fakt faktem- nieznośny był ze mnie bachor. Ale, pamiętając swoje wybryki, wiem, że za takie same ukarałbym swoje dziecko inaczej.

Nierzadko, kiedy rodzic odkrywa, że bicie jest efektywne, ucieka się do niego coraz częściej i również częściej stosuje niż naprawdę musi (przy czym z reguły NIE MUSI WCALE). Pamiętaj też, że agresja rodzi agresję. Jak sądzisz: szukające na ulicy łatwej ofiary osiedlowe gnojki, margines społeczny, były bezstresowo wychowywane? W większości przypadków pochodzą z patologii, w której bicie było standardową metodą wychowawczą.

Parę lat temu podczas zajęć z angielskiego na moich studiach rozpętała się krótka, acz treściwa dyskusja na temat kar cielesnych. Okoliczności dotyczyły bodaj stosowania ich współcześnie w angielskich szkołach prywatnych. W każdym razie stało się to po wyznaniu koleżanki z roku, cichutkiej, życzliwej, generalnie niesamowicie uroczej dziewczyny z bogatego domu, która wyjawiłą, że NIGDY jej nie uderzono. Nigdy. Większość grupy dołączyła się na chwilę, by podzielić się pokrótce swoimi doświadczeniami w temacie. Oczywiście paręnaście osób to jeszcze nie jakaś super reprezentacja, ale okazało się, że względem znakomitej większości kary takie stosowane były sporadycznie, zwykle kilka razy na całe życie. Były to osoby zwykle z dobrych domów, które, zamiast chlać jabole po bramach i szukać zaczepki na ulicy, studiowały ze mną dość ambitny kierunek. Skojarzenia, które się nasuwają, są oczywiste: ludzie na poziomie stosują w miarę możliwości nieinwazyjne metody wychowawcze, zostawiając kary cielesne reszcie świata.

Aleksy

Nie przeprowadziłem wywiadów, ale to widać po tym, że ludzie popierają tę metodę wychowawczą. Jest stosowna różnica pomiędzy stosowaniem kary za coś, a biciem na zapas.
Te marginesy to przykład złych skutków kar cielesnych? A takich co ich nigdy rodzice nie trzasnęli i dostawali co chcieli? Taki podejdzie do ciebie, zażąda telefonu, a jak nie to ci przywali, bo jak to może on czegoś nie dostać.
Teraz studenci.. Dobra, uderzyli ich kilka razy, więc karanie takie nie szkodzi jak widać. To już sprawa metody wychowawczej i samego charakteru dziecka ile razy obrywa po dupie. Piszesz o ludziach "na poziomie", a czy to nie wynika raczej z ich charakteru? Jednemu dziecku nie trzeba przylać ani razu, ale z drugim tak łatwo się nie da.

Thorvoy

Wybacz, ale tym razem zabrakło nieco logiki.

Z poparcia przez ludzi kar cielesnych NIE wynika rzekomy fakt, jakoby były one najwłaściwszym rozwiązaniem. Niemcy swego czasu popierali większościowo Hitlera, a dzisiaj chcieliby go wymazać z kart historii swojego kraju (nie piszę narodu, boć ten Austriakiem był). Kiedyś może najwłaściwszą, bo powszechnie uznaną, metodą leczenia różnych schorzeń było picie wywarów ziołowych. Jednak po tym, jak zaczęto wprowadzać znacznie skuteczniejsze leki syntetyczne, realne poparcie dla naturalnych i dość słabych metod tradycyjnych kuracji jest bliskie zeru.

Aleksy

Thorvoy

Aleksy

Thorvoy

Aleksy

1. Nie twierdzę, że kara cielesna to kara idealna, niezastąpiona, bo takiej po prostu nie ma, ale nie uznaję jej za zło wcielone. Kara taka jest dla dziecka poniżająca, zgadzam się, ale celem kary jest to by się jej bano i nie popełniano tego błędu znów i znów i znów. Oczywiście uważam, że pierw trzeba tłumaczyć (chyba że to sytuacja nadzwyczajna, typu że dziecko mi wybiega na drogę), a dopiero potem stosować karę fizyczną, ale w przeciwieństwie do ciebie nie uznaję tej granicy "pierwszego ataku" (nie tworzy się armii z chwilą najazdu), bo jak mnie dziecko uderzy to wtedy jest już sytuacja krytyczna (klęska wychowawcza).
2. U innych zakładam domniemanie dobrej woli i tym samym uznaję autonomię ich rodziny, ale jak wiemy autonomia to nie suwerenność i gdy rzeczywiście mamy do czynienia z patologiami, czyli sytuacją gdy całym sensem wychowania jest bicie dziecka, to wtedy dopuszczam interwencję urzędników.
3. Ten kuzyn był u wieluuuu "specjalistów", ale z tego nic nie wynikło. Po prostu taki miał charakterek i dopóki jeszcze był ojciec, to dostał paskiem i był grzeczny, a potem gdy został sam z matką to z czasem robił się coraz bardziej "pewny siebie". Gdyby nie zrezygnowała z kar fizycznych to by się tak nie rozbuchał, jak to sama stwierdziła.

Thorvoy